Een beetje zoals Phileine

"Het lijkt wel alsof ik in een film ben beland," giechelde ik. "Haha, ja ik weet precies welke," grapte mijn vriendin. "Het is zo ontzettend druk, we hebben duidelijk de verkeerde dag uitgekozen," ik hield mijn blik strak op het water gericht, terwijl het zout aan mijn benen prikte. Samen zwommen we naar een rustig plekje om onze lichamen te laten drijven in deze "dode zee".  

Het was één van mijn eerste afspraken sinds maanden samen met een vriendin, en dan ook nog eens buiten de deur. Het leek mij een goed idee om naar de sauna te gaan. Wel bijkletsen, maar toch in alle rust en ontspanning. Niet wetende dat in de herfstvakantie, een groot deel van de 'saunagangers' zich ook graag wilde onderdompelen in dit zwembad voor volwassenen.

Mijn lieve vriendin: wereldreiziger, optimist, avonturier, strijder, op zoek naar liefde, die ze na 11 jaar terugvond. Ik zou een blog aan haar kunnen wijden voor de romantici onder ons. Een totaal ander leven dan dat van mij: getrouwd, 2 kinderen, een vaste baan en een hypotheek. Oja, en een burn-out niet te vergeten...
Daar zaten we dan aan een supergezonde smoothie in onze badjassen. "Moet je nagaan Jolien, beiden hebben we een goede carrière en veel bereikt, en toch zitten we hier met al onze levensvragen. Het zorgt voor een hoop verwarring."
Toen ik haar voorzichtig al mijn dilemma's voorlegde, vertelde ze me dat ook zij met allerlei vragen worstelde.

Hierdoor ging ik in gedachten terug in de tijd. Naar een periode waarin assistentes nog handgeschreven teksten uitwerkten voor hun bazen, en ik was begonnen aan een lang verhaal in doktershandschrift.
Er stond: It's lonely at the top.
Is it? vroeg ik mij af.
De wetenschap is er nog niet over uit als het gaat om hoge posities en isolement. Zo zouden leiders minder behoefte hebben om bij een groep te horen en meer sociale mogelijkheden hebben. Anderzijds staat een directeur verderaf van de werkvloer en blijkt uit onderzoek dat hij of zij minder betrokken is met andere mensen.
Ik werkte het stuk verder uit en begon aan mijn volgende taak: het verzamelen van agendapunten. Eenzaamheid in mijn rol als secretaresse was totaal niet aan de orde. En ik had dan ook nooit gedacht dat ik 10 jaar later 'eenzaamheid' recht in de ogen zou kijken.

Want hoe moeilijk is het als je nauwelijks prikkels kunt verdragen, je te verbinden met mensen. Als het volgen van een goed gesprek, opperste concentratie vereist. Je paniek krijgt als je de draad van je eigen zin halverwege kwijtraakt. Je niet in staat bent leuke dingen te ondernemen, want ook dat kost energie. Je voor de zoveelste keer afhaakt, en sommige vrienden dit niet begrijpen.
"Ga toch mee naar dat concert, het zal je goed doen...," wordt er met de beste bedoelingen gezegd. Niet wetende dat het idee aan de enorme geluidsgolven in een massa van mensen je al hartkloppingen bezorgt, laat staan 's avonds überhaupt de deur uit te gaan.

"Soms moet je als vriendinnen onder elkaar toch ook gewoon een borrel drinken samen. Je hart luchten en met een knipoog naar jezelf kijken," drukte mijn psycholoog mij op het hart. Ze zag hoe ik me al die tijd verstopt had en wilde dat ik er langzaamaan weer aan ging staan. "Zo nu en dan zal dat flink tegenvallen. Je systeem moet weer wennen aan alle impulsen," vervolgde ze.

Waarom je dan toch niet op alles 'nee' moet zeggen? Eenzaamheid gaat namelijk gepaard met een aantal negatieve gevolgen op fysiek en mentaal niveau. Zo kan het je bloeddruk verhogen, het kan leiden tot stress en het vergroot je kans op een depressie. Tijdens de top van je ziek zijn gaan deze verschijnselen gemakkelijk hand in hand met jouw burn-out.
Het werd dus geen borrel in een hippe wijnbar, maar een vruchtensapje in een veel te drukke sauna. Toch voelde het als een doorbraak in mijn herstel.

Misschien houd jij mensen om jou heen ook op afstand, omdat ze het toch niet begrijpen. Misschien zeg je 'nee', maar wil je dolgraag die arm om je heen. Misschien heb je iemand gekwetst met een botte uitspraak, maar wist je je niet anders te redden. Wees dan een beetje zoals de hoofdrolspeelster in ‘Phileine zegt sorry’, die in het verhaal van Ronald Giphart het podium bestijgt en een pleidooi houdt voor haar gedrag. Zo zou jij ook een "toespraak" kunnen houden over hoe het nu echt met je gaat en waar jij behoefte aan hebt. En dan niet met de chaos van Phileine, maar in alle rust, vertrouwdheid en op jouw manier. Familie en vrienden zijn namelijk keihard nodig als het aankomt op jouw herstel.

Mijn blog uit 2017